Silvia volgde Mentalisation Based Treatment (MBT)

Mijn naam is Silvia en ik heb een borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik ben inmiddels tweeënzestig jaar en heb vanaf mijn vijftiende heel wat verschillende vormen van therapie gevolgd vanwege depressies, suïcidale problemen, automutilatie, alcohol- en drugsproblematiek, relatieproblemen. Twee jaar geleden besloot ik na acht jaar op ‘eigen benen’ gefunctioneerd te hebben, weer contact op te nemen met mijn laatste therapeut. Ik liep toch weer vast met ernstige depressieve klachten. En wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb!

Individuele therapie
Ik krijg eens per week individuele therapie (Mentalisation Based Treatment). Mijn hele problematiek van binnen krijgt vorm en ik ben zo blij dat ik nu begrijp wat de kern van alles is. In mijn gevoelsleven mag ik er gewoon niet zijn, heb ik geen bestaansrecht, ben ik een niemand, heb ik niets te willen en dat mijn moeder de dader is. Dat ik in contacten altijd zo onzeker ben en bang ben door de mand te vallen, omdat de ander juist dit in mij zal ontdekken, maar… er is niemand die mij ervaart als niemand, ik ben de enige! Dit gevoel van niemand te mogen zijn is zo dominant aanwezig, niet alleen als ik met mensen ben maar ook – en dat is voor mij het meest belangrijk – vooral als ik alleen ben.

Begrijpen
Ik begrijp nu waarom ik me opsluit en alleen oppervlakkige contacten aan ga. Al maanden ben ik juist hiermee bezig en heel langzaamaan krijg ik toch wel het vertrouwen dat het gaat lukken om in ieder geval een hechting met mezelf te gaan krijgen. Het is juist dit gevoel ‘het leven te mogen leven’ waar ik mijn leven lang naar op zoek ben. Hoe het er verder ook uit zal zien maakt me niet uit, maar dit te mogen voelen zal me die vrijheid geven die ik nodig heb om mijn leven te leven.

Gevoelens
Mijn levenslange depressie, mijn geremdheid om te leven komt voort uit dit probleem. Ik mag er niet zijn: hoe durf ik er te zijn, ik ben niemand: dus hoe durf ik iets te willen? Vroeger werd dit ingevuld alsof ik me waardeloos voel, maar het gaat veel dieper, ik heb geen bestaansrecht, ik voel me schuldig omdat ik besta. En ik begrijp nu dat dat gevoelens zijn die er niet horen te zijn, het is een fout door mijn verschrikkelijke opvoeding van mijn moeder.

Bevrijd
Waarom zeg ik nu dat ik met dit antwoord op mijn problematiek blij ben? Zo nu en dan voel ik me bevrijd van dit vreselijke gevoel, dan voel ik me echt vrij om te doen wat ik doe, al is het maar stofzuigen in mijn eigen huis, of in een winkel lopen zonder mijn jas aan of op de fiets zitten en me één voelen met iedereen (onbekenden) om me heen. Ik werd een paar weken geleden wakker en dacht voor het eerst sinds jaren: ‘Silvia, je mag vandaag zelf beslissingen nemen en je eigen keuzes maken.’ Sinds die ochtend word ik in ieder geval niet meer depressief wakker.